Cem Yılmaz ve Ahu Yağtu evlendi evlenmesine ama dedikodular, fısıltılar, söylemler hız kesmiyor.

Valla ikili bir yastıkta kocasın. Onlar mutluysa artık söylenecek çok söz yok ama ben şu fotoğraf hadisesinden bahsedeceğim.

Hani bazı gazetelerde “Cem Yılmaz fotoğraf çekilmesini istemiyor. Davetlilerin telefonlarını toplayacaklar. Garsonlar dışarıya çıkartılacak” gibi saçmalıkların hepsi fos çıktı.

Yani 165 davetli şakır şakır fotoğraf çekti. Hatta görüntü bile çekip twitter ve facebook üzerinden paylaştılar.

Ve ne Cem Yılmaz’ın ne de ailenin hiç böyle bir talebi olmamış. Yani herkes rahat rahat fotoğraflarını çekip herkesle paylaştı.

Tamam Cem Yılmaz eşini alıp basının karşısına çıkmadı ama fotoğrafların yayılmasını da engellemedi.

Ama tabii düğünde davetli olan birçok kişinin fotoğraflarını sahiplenip kendi twitter sayfalarından “ilk kez biz paylaşıyoruz. İlk fotoğraf” tarzındaki anonslarda komikti.

Yani anlayacağınız twitter yüzünden bu gazetecilik mesleği herkesin kanına işledi.

“İlk ben söyledim, ilk ben yayınladım, ilk ben biliyordum” tarzı laflar çok sık dolanmaya başladı.

Hayır gazetecilik “ilk ben” tarzından çok en doğru olandır bence. Bir başkasının fotoğrafını yayınlayacaksak kaynak belirtmelisin. Yani 5 N 1 K temelinden çıkarsan gazetecilik olmaz.

Onun başka bir adı vardır hırsızlık.

Yani başkanının emeğini, fikrini çalarsan hırsızlık yapmış olursun. Cem Yılmaz ve Ahu Yağtu’nun düğününde de bu hırsızlık çok fazla gözler önüne çıktı.

Ha bir de şunu unutmadan birçok kişi twitter da takipçi sayısını çok fazla ciddiye almaya başladı.

Öyle ki, “Benim şu kadar takipçim var. Bir gazeteden bile çok okunuyorum. İlk bana verin” sözleri ortalarda cirit atıyor. Çok komik tabii bu olaylar.

Hatta öyle ki, bir restaurant da bile “benim bu kadar takipçim var, bu yemeğin çok kötü olduğunu yazacağım şimdi. Ya da bu mekanın berbat olduğunu yazacağım” diyerek tehditler havada uçuşuyor.

Of ama bunları duydukça mideme bir yumruk oturuyor. Çok komik ve sakilce hareketler bunlar.

Dikkat etmek gerek…

Aman sınırı kaçırırsanız kendinize yabancılaşırsınız. Sonra da “Ben neredeyim, ne oluyor bana” diyerek kendinizi ararsınız.

Aman dikkat…